Sükût Vakti

Biz Kimiz?

Profile
Neden Sükut Vakti

Bismillahirrahmanirrahim Değerli dostlar, artık susmamak bir şeyler söylemek lazım diye düşündüğüm bu günlerde üstad İsmet Özel’in bir mısrası dolandı dilime: “ Dilce susup bedence konuşulan bir çağda, biliyorum kolay anlaşılmayacak…” Gerçekten de alabildiğinde sözcüklerin dans ettiği, insanların her türlü mahremini pazara çıkardığı, en galiz küfürlerin, manifesto kıvamında ortalığa saçıldığı sanal dünyada sözümüz değersizleşip bir kâğıt mendil gibi kullanılıp köşeye atılmayacak mıydı, bir sosyal medya duvarında ergen kalemşörlere malzeme olmayacak mıydı? Bütün bu düşünceler aklımın kıvrımlarında dolanırken, bir başka dize’nin yankısı geldi kulaklarıma: “ Sükut kıvrım kıvrım uzaklık uzar.. Tek nokta seçemez dünyadan nazar Acep yerinde mi, ölü ve mezar Yeryüzü boşalmış habersiz miyiz? Güneşe göç var da kalan biz miyiz?” Tekrar sarsıldım, Üstad NFK şiirinde bu günlere mi işaret etti acaba diye düşünmeden edemedim. Tam da bu günlerde yeryüzü boşalmış, mezarlar dahi kaybolmuş olabilir miydi? Bütün kervanlar göçtü ve biz, bu dağ başında kalanlar kavmi miyiz? Sonunda korkulan oldu ve son iyi insanlar, son iyi atlara binip gittiler ve biz gerçekten kimsesiz mi kaldık bu yüzyılda… Bu düşünceler okyanusunda umutsuzca çırpınırken, rahmetli Akif Emre abinin son yazısı imdadıma yetişti: “Çürüme de Umut da hep var olacak” O zaman bize düşen, dilimizin döndüğünce aklımızın yettiğince aldığımız nefesin hakkını vermek umudu yaşatmak olmalıdır. Akif Emre’den bize kalan en önemli mirasın, “doğruyu” eğip bükmeden ve kimsenin gözüne de sokmadan, “güzel bir sözle” söylemek olduğunu düşünüyorum. Dergi kıvamında formatladığımız “Sükût Vakti” internet sitesini, sevgili dostum Ebubekir Dilekçi ile bu düşüncelerle oluşturduk. Duamız yeni arkadaşlarımızın katılımıyla bu site bereketlenecek, inşallah yazanlara ve okuyanlara cennet azığı olacaktır. Sükût bizim meclisimizin anahtar kavramı olacaktır. Bu kavramla “sözü” sesimizi yükseltmeden, sükûnet ve suhuletle, güzeli değil güzelliği överek, çirkini değil çirkinliği yererek, kimseyi doğrudan hedef almadan, söyleyeceklerimizi dedikodu ve magazin malzemesi yapmadan, ticarete ve siyasete olumlu ya da olumsuz anlamda malzeme olmadan söylemeyi murad ediyoruz. Sözümüz hiçbir kurum ya da topluluğa yük değil. Sevabı da günahı da yazana aittir. Rabbim ecrimizi çoğaltsın, hatamızı söyleyen dostlardan mahrum etmesin. Biz, sade okurlar; sıradan yazarlarız. Duamız “Anlamak ve anlatmaktır. Ve dahi sevmek bu ikisini” Asla dördüncüsü olmak değil muradımız. Sizi de aramızda görmekten bahtiyar olacağız. (Mehmet BULAYIR)

Düşünce
sevkethuner2 500 x 280
Düşünce

“Uçurtma Avcısı” Adlı Filmden Bir Kare

Şevket Hüner Yorum Yok

 

4 Aralık Pazar günü bir gurup arkadaşımla Uçurtma Avcısı (The Kite Runner) adlı, Marc Forster Yönettiği 2007 ABD yapım filmi seyrettik. Halid Hüseyin adlı bir Afganlının romanından senaryolaştırılan bu eser Afganistan, Pakistan ve ABD’de geçiyor. Filimde, Rus işgali sonrası ABD’ye kaçanlar ile Afganistan’da kalanlar arasında geçmişte yaşananlara daha sonra Taliban’la yaşananlara ekleniyor. Daha önce hiçbir yerde görmediğim bu filme ait bir kareyi sizinle paylaşmak isterim. Kral yanlısı muhacir Afganlı iki ailenin çocukları ABD’de evlenmeye karar verirler.

Düğün merasiminde Afgan gelenekleri hâkimdir. Önce gelin ve damat Kuran’ı öperler. Daha sonra üsteki resimden de görüleceği üzere üzerlerine bir örtü kapatılır ve kılıf içinden bir ayna çıkar. Eşraftan bir hanım bu aynayı yanlamasına sadece gelinin ve damadın birbirlerini görecek şekilde onların yüzlerine dönük tutar.

Aynaya bakan gelin ve damada “ Burada ne görüyorsunuz” diye soruluyor.

sevkethuner1 500 x 281

Filmin bu karesinde evet mi hayır mı diye sorulmadan aynadaki beraber görüntünün ne ifade ettiği sorulması beni çok etkiledi. Biz genellikle aynaya tek başına bakarız. Örneğin bu günlerde eşimizle, çocuklarımızla, annemizle, arkadaşlarımızla, bağlı olduğumuz cemaatimiz ile bir aynaya beraberce bakıp “Burada ne görüyorsunuz” diye sorulsa ne cevaplar alırdık konusunda merak içindeyim. Ahirette de dünyaya ait görüntülerimizi seyretmeden yaşarken bu metotla bir fikir sahibi olunabilir mi?

Bu ayna metaforu aklıma çektirdiğim fotoğrafları da getirdi. Geçmişteki resimlere bakarken yalnız çektirdiğim her fotoğraf bana yaşlandığımı, beyazlayan saçlarımı ve aldığım kiloları göstererek beni mahzunlaştırıyor. Fakat beraberce çektirilen her fotoğraf karesi bunun aksine beni o ortam içine sokup orada yaşananlar ile buluşturup çoğunlukla mutlu ediyor. Yani aynaya da fotoğraf makinesine de yalnız bakmanın (modernliğin) hüznünden beraberken kendimize (katkımıza) bakmanın (İslam’ın) kararlılığına doğru hicret etmek size de daha doğru görünmüyor mu?

Şevket HÜNER / 5.12.2011

Bir cevap yazın